سرمایه اجتماعی که در سه دهه گذشته در ادبیات آکادمیک حوزه‌های مختلف طرح و گسترش یافته از دو واژۀ «سرمایه» و «اجتماعی» تشکیل شده و به سرمایه‌ای اشاره دارد که از بطن روابط اجتماعی قابل حصول است. سرمایه اجتماعی به تعبیری ساده بیان می‌کند کنشگران دارای منابعی هستند که می‌توانند از طریق تعامل و ارتباط با یکدیگر آن را به سرمایه تبدیل کرده و در جهت نیل به اهداف جمعی بکار ببرند. طرح و کاربرد این مفهوم در طیف متنوعی از حوزه‌ها گسترش یافته و اینک این باور مشترک وجود دارد که نمی‌توان از اهمیت و مزایای آن چشم‌پوشی کرد.
این تک‌نگاشت با این باور که توجه به سرمایه اجتماعی در جامعه ایران و در سطوح مختلف می‌تواند در تدوین اصول و ترسیم مسیری برای پیشرفت در وجوه گوناگون سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی راهگشا باشد و نیز با تأکید بر این باور که برای بهره‌گیری از مزایای سرمایه اجتماعی می‌بایست به بازخوانی آن بر اساس شاخص‌های اجتماعی دینی ایران پرداخته و وجوه مختلف سرمایه اجتماعی در ایران تعریف و شناسایی شود؛ شکل گرفته است.
برای نیل به هدف، پژوهش با تأکید بر شکل‌شناختی و ساختاری سرمایه اجتماعی، به مطالعه آن در ادبیات غرب، با رویکردی فردی در مقیاس خرد و میانی پرداخته و به طور مشخص در پی شناسایی پنج مشخصه برای سرمایه اجتماعی شامل جوهر، سرچشمه، مؤلفه (ها)، اشکال بروز و نتایج آن بود. در گام بعد تک‌نگاشت، به بررسی این شاخص‌ها در بستر اسلامی ایران پرداخته و تأثیر ظرفیت‌های اجتماعی جامعه ایران و آموزه‌های اسلام را بر آن به بحث گذاشت. در پایان علاوه بر طرح نتایج نظری، پیشنهاد‌هایی نیز برای حفظ و ارتقاء سرمایه اجتماعی و کاربست آن در جامعه ایران ارائه کرده است.
