واژه «کرامت» اسم مصدر از ریشه «کَرُمَ» و دارای اصالت عربی است و در لغت عرب به معنی «دارای ارزش و احترام خاص بودن» و به تعبیر دقیق و جامع فخرالدین طریحی در مجمع البحرین، «دارای جنس نیکو و مرغوب بودن» است، در برابر «لئامت» که به معنی «بی‌ارزشی و فاقد احترام بودن» است. در واژگان فارسی کرامت به معنی «بزرگی، جوانمردی و بخشش» تفسیر شده و دامنه گسترده‌ای از صفات و افعال نیک را به خود اختصاص داده است. در ادبیات و فرهنگ اسلامی، کرامت به معنی «جامع انواع خیر و شرافت و فضیلت» است و یکی از برترین فضایل اخلاقی فردی به شمار می‌آید و وجود پایدار و ریشه‌دار آن در فرد دارای این صفت، موجب اتصاف فرد به صفت کریم می‌شود. از همین رو است که فرد کریم، همواره منبع جوشان خیر و فضایل اخلاقی است و دیگران را به خیر و فضیلت می‌رساند.
در حکمت الهیات اسلامی، ذات اقدس احدیت منشأ مطلق همه خیرات و کرامت‌های اصیل در هستی دو جهان معرفی گردیده و در قرآن کریم کرامت خداوند با تعبیر صریح «انّ ربّی غنیٌّ کریمٌ» و در روایات معصومین (ع) با تعبیر «انّ الله کریمٌ بِیدِه الخَیرات» بیان گردیده و دلالت کرامت بر وجود منبع جوشان خیر و فضیلت در شخص کریم و ذاتی بودن خیر و فضیلت رساندن به دیگران در او، مورد تأکید قرار گرفته است.
در ادبیات و فرهنگ اسلامی، کرامت عارضی و غیر ذاتی با مشتقات مصادر دو باب «اکرام» و «تکریم» معرفی گردیده و اگرچه برخی از لغویان اکرام و تکریم را معمولاً دارای یک معنا دانسته‌اند، اما برخی دیگر میان این دو فرق قائل شده‌اند و چنین به نظر می‌رسد که «اکرام» غالباً به معنی احترام و ارزش قائل شدن برای دیگران در امور متعارف و جاری زندگی و روابط معمول در میان افراد جامعه به کار رفته است، خواه شخص اکرام کننده و یا مورد اکرام قرار گرفته خود دارای کرامت حقیقی باشد یا نباشد و تکریم غالباً به معنی رعایت ارزش و احترام اصیل و ذاتی دیگران ـ که قاعدتاً لازم و ضروری است ـ به کار رفته است و از همین رو است که برخی از ادیبان اهل تحقیق، انتساب صفت فرزند پیامبر به امام حسن (ع) و امام حسین (ع) را به سبب لزوم تکریم آنان دانسته‌اند.
دیدگاه‌ها
کتاب خوبی است.
کتاب خوبی است.